گفت و گویی که اگرچه مدتی قبل نیز روزنامه شرق شبیه همان را انجام داد و با انتقادهای فراوانی مواجه شد اما گویا روند تبتّل برخی رسانه های کشور به سمتی در حرکت است که باید نشست و همچنان در سکوت نظاره گر اتفاقات بدتری نیز بود.

یکی از این دو زن خواننده در گفت وگو با خبرنگار ایسنا با بیان اینکه ما می خواهیم با کنسرت بانوان، سطح سلیقه مردم را بالا بکشیم، می گوید: "موسیقی بانوان فقط یک اسم است، زیرا اثری از آن باقی نمی‌ماند. نه عکس، نه فیلم، نه صدا، هیچ چیز. به نظرم یک کار بیهوده است. ما هم دوست داریم کارمان انعکاسی داشته باشد".

و یکی دیگر از آنان در ادامه این شبهه را نیز اینگونه ادامه می دهد که "وقتی مجوز می گیریم یعنی تایید شدیم، پس چرا سی دی برنامه‌های مختلط ما بیرون نمی‌آید؟!"

در واقع این 2 زن خواننده، علناً این نکته را می گویند که چرا از کنسرت های موسیقی بانوان، در جامعه اسلامی ما هیچ فیلم و عکسی منتشر نمی شود...؟!

بیان متجاسر این قبیل حرف ها را باید ثمره سال ها تغافل مسئولان فرهنگی کشور در مقابل شبیخون فرهنگی دشمن دانست. تغافلی که در تسامح برای ترویج موسیقی در بین زنان و بی توجهی به امنیت اخلاقی جامعه در دهه 70 شکل گرفت و امروز آنان که مسئول مستقیم این غفلت و شاید عمدها هستند باید بیایند و ثمره کشته های خود را درو کنند. البته اگر امروز از کارهای گذشته خود پشیمانی هم داشته باشند...

امروزی که به راحتی دو زن خواننده به یکی از خبرگزاری های مطرح کشور دعوت می شوند و در حرکتی درست در مسیر خواسته های دشمن در جنگ نرم، اعلام می کنند که نبود فیلم و عکس از کنسرت های زنان در ایران سبب بی اثر شدن کار آنها می شود.

یکی دیگر از این دو خواننده در بخش دیگری از گفت وگو، جمله ای را بیان می کند که به نظر می رسد توجه به آن و شنیدن صدای خطر آن یک امر ضروری باشد.

او می گوید: "موسیقی من با رقص سماع ‌همراه است،...". آیا آنان که دغدغه جنگ نرم را دارند و یا در کسوت مسئولیت های فرهنگی قرار دارند نسبت به این جمله حساس می شوند...؟!

جمله ای که خبر از آینده ای به مراتب خطرناک تر از امروز می دهد. آنها به علن در رسانه های قانونی کشور از رقص و سماع زنان می گویند و ابراز ناراحتی می کنند که چرا در مواقعی به آنها اجازه اجرای این رقص و سماع داده نمی شود...؟!

این دو خواننده زن در ادامه به نکته جالبی نیز اشاره و تصریح می کنند که در هیچ یک از شهرستان های کشور به آنها مجوز اجرای آوازخوانی در قالب کنسرت داده نمی شود.

این مسئله را اگر در کنار ماجرای کذایی اعطای مجوز وزارت ارشاد به برخی از برنامه های مسئله دار کنسرت های بانوان که بعضا با رقص نیز همراه بوده است، قرار دهیم، اشاراتی معنی دار تر می یابیم.

اشارتی که به ما می گوید شاید در پایتخت هنوز هم عده ای از مسئولان هستند که عقایدی مشابه با وزارت ارشاد در دوران مهاجرانی را دارند.