پس از گذشته حدود دو سال از انتشار ویروس استاکس نت و تلاش سرویس های اطلاعاتی غرب برای استفاده از آن به منظور ضربه زدن به برنامه هسته ای ایران، اطلاعاتی منتشر شده که نشان می دهد پروسه سازمانی تولید و انتشار این ویروس در سرویس اطلاعات نظامی اسرائیل (امان) چگونه بوده است.
به گزارش گرداب، روزنامه سوئیسی لوتان روز یکشنبه 11 اردیبهشت 1390 (اول مه 2011) در یادداشتی جزئیاتی دقیق از روند سازمانی تولید و انتشار استاکس نت ارائه داده است.
در این یادداشت که به قلم سرژ دومون نوشته شده آمده است:»اطلاعات موثق حاکی از آن است که اسرائیل تلاش‌های گسترده‌ای را برای تقویت توانش در جنگ رایانه‌ای به کار گرفته است.
این موضوع از ماه ژوئن 2007 سرعت بیشتری گرفته است. در آن زمان ایهود باراک که به تازگی در راس وزارت جنگ کابینه ایهود اولمرت قرار گرفته بود به همراه ژنرال اموس یادلین، رئیس وقت اطلاعات نظامی اسرائیل، موسوم به "امان" تصمیم گرفتند جنگ سایبری را به یکی از ارکان راهبرد ارتش تبدیل کنند. در آن زمان این دو چند بار با یکدیگر دیدار کردند.
باراک در خصوص جنگ سایبری مردد بود، اما مخاطبش وی را متقاعد کرد بر روی این استراتژی جدید شرط بندی کند و به او توضیح داد که ویروس های ساخت اسرائیل ممکن است سیستم های رایانه ای مدیریت پرتاب موشک های حزب الله و ارتش های سوریه و ایران را فلج کند.
یادلین که رئیس سرویس اطلاعات ارتش اسرائیل بود دو ماه پیش بازنشسته شد و جای خود را به آویو کوخاوی داد.
دومون سپس با اشاره به تصمیم یادلین مبنی بر توسعه بخش سایبری امان نوشته است:در آن زمان چندین واحد ارتش اسرائیل مسئول جنگ رایانه ای و محافظت در برابر نفوذ دشمن بودند یکی از این واحد ها "مامرام" نام دارد که رایانه مرکزی ارتش را اداره می کند و اعضای آن به طور داوطلبانه به مدت 6 سال استخدام می شوند.
بخش دیگری که در جنگ های سایبری دخالت دارد بخش لوتم است که 9 سال پیش با هدف نظارت بر امنیت رایانه ای ارتش تاسیس شده بود. واحد های دیگر دخیل در جنگ سایبری عبارتند از امان که مسئول رمز گذاری و رمزگشایی ارتباطات اطلاعات نظامی است. موساد و شاباک واحد امنیت کل از سال 1979 آکادمی علمی بسیار محرمانه‌ای به نام تالپیوت در ارتش ایجاد شده که سالانه 50 دانشجو می پذیرد که مسئول ساخت سلاح های آینده از جمله در بخش رایانه ای برای ارتش اسرائیل هستند.«
نویسنده سپس به توضیح چگونگی تاسیس واحد 8200 در امان –که منابع غربی قبلا گفته بودند تهیه کننده استاکس نت است- می پردازد و می گوید: «اموس یادلین طی 5 سال ریاستش در راس سازمان اطلاعات نظامی، این واحدها را بیش از پیش فعال کرد. وی همچنین واحد 8200 را بیش از همه واحدهای دیگر توسعه داد. این واحد محرمانه ترین ساختار درون امان است که مسئول شنودها و دریافت ارتباطات الکترونیکی به هر شکلی است.
واحد 8200 سازمانی مخفی درون سازمان مخفی به شمار می رود. اموس یادلین در سال 2009 با بیان اینکه این واحد به اندازه کافی کارآمد نیست رئیس آن را تغییر داد و فردی را که متخصص عملیات ویژه بود در راس آن نهاد قرار دارد و همچنین به واحد سایبر اجازه داد مستقل عمل کند. واحد سایبر از واحدهای کوچک زیر مجموعه 8200 بود که مسئول عملیات نفوذ در سیستم های رایانه ای دشمن به شمار می رفت.«
نویسنده لوتان سپس برای نشان دادن میزان محرمانه بودن این پروژه ها می گوید: «نام این واحدها در هیچ نمودار ساختاری سازمان ها مشاهده نمی شوند و از آنجا که نامی به آنها داده نشده اند رسما وجود ندارند.«
دومون در بخش دیگری از مقاله خود مشخصا به موضوع استاکس‌نت پرداخته و آورده است: »یکی از کارکنان سابق واحد تالپیوت که امروزه مشاور خصوصی است می گوید ایده فلج سازی سیستم های ایران در این واحدهای بسیار کوچک متشکل از چند صد نابغه رایانه ای شکل گرفت. وی ادامه داد البته این مسئله یک شب صورت نگرفت و چندین گروه که گاه رقیب هم بودند بر روی پروژه های جنگ‌های سایبری فعالیت کردند. به احتمال زیاد این مسئله با همکاری سازمان های مخفی امریکایی صورت گرفته است.«
نویسنده در انتهای مقاله توضیح داد که چرا اسرائیلی ها روی آوردن به حملات سایبری را مقرون به صرفه می دانند. دمون از قول منبع اسرائیلی خود می نویسد: «ایده اصلی کارشناسان نظامی اسرائیل این است که نفوذی ماهرانه از دو نظر جالب توجه است. از یک سو در مقایسه با حملات کلاسیک خسارات شدیدتری وارد می کند و از سوی دیگر هیچ اثری از منشاء حمله از خود به جا نمی گذارد. به علاوه از لحاظ مادی هزینه سنگینی ندارد و این موجب می شود عاملان آن دوباره حمله ای دیگر را ترتیب دهند.«
این مقاله با وجود عرضه اطلاعات قابل توجه به این موضوع اشاره نکرده است که استاکس نت هرگز نتوانست تاسیسات هسته ای ایران را از کار بیاندازد طوری که آمانو، هم شفاهی و هم در گزارش های مکتوب تایید کرد روند غنی سازی در ایران نه تنها کند نشده بلکه به طور مستمر و با آهنگ ثابت ادامه دارد.
